Etosha NP

Wanneer we de tenten open ritsen zit het jachtluipaard al te wachten... Het is eens wat anders dan onze Baloe die 's ochtends aan de achterdeur klaar zit om te eten.

Na een korte rit komen we aan bij de Galton Gate in het westen van Etosha National Park. We houden ons onderweg bezig met dieren kijken op de gevaarsbordjes langs de kant van de weg. Er zijn er met een soort antilope, maar ook met een giraf, een wrattenzwijn en zelfs een olifant. 

Etosha wil zeggen 'land van droog water' of 'grote witte plaats' en is een gigantische zoutvlakte, omgeven door bushgebied. In het regenseizoen staan delen van de zoutvlakte tijdelijk onder water, maar nu, tijdens het droge seizoen verzamelen de dieren rond de vele pans of waterholes (veelal door de mens gemaakt) om te drinken. Ideaal dus om wild te spotten. Vooral Emiel kan niet wachten om het park te bezoeken (alleen jammer dat onze reis er dan bijna op zit vindt hij).

De westelijke zijde van het park was tot voor kort niet toegankelijk voor het publiek. Nu wel, maar toch wordt deze zijde van het park meestal overgeslagen door de georganiseerde reizen. 
Aan de gate doen we een babbeltje met een nederlands gezin dat op dezelfde manier als wij reist. Kort na de start van hun reis moest hun terreinwagen vervangen worden, de hele bodemplaat viel er van onder uit. Dan hebben wij nog niet te klagen met onze achterkant die is afgebroken, een spatlap die verdwenen is en de lekke band die we hadden.

Na het afhalen van de permit rijden we het park binnen richting Dolomite Camp. We zijn vroeg en nemen niet de kortste weg maar rijden over Olifantsrus. Etosha is perfect om zelf te ontdekken, de gravelwegen zijn in prima staat, en met koekjes en drank, fototoestel en verrekijkers (en de Ipad voor Louis) in de auto rijden we van drinkplaats naar drinkplaats. 
Het eerste dier dat we ontdekken is een wrattenzwijn dat met zijn staart pijlrecht omhoog over de weg schiet. En daar blijft het niet bij, we spotten oryxen, springbokken, wildebeesten of gnoes, kudus, massa's berg (wit met zwart gestreept) en steppe (wit met bruin en zwart gestreept) zebra's, struisvogels, giraffen, hartebeesten, een jakhals en onze eerste olifantenstier. 
Bij Olifantsrus houden we halt voor lunch. Hier werden enkele tientallen jaren terug honderden olifanten geslacht omdat er werd geloofd dat teveel olifanten een impact zou hebben op de biodiversiteit in het park.

Wanneer we de zijweg naar Dolomite Camp oprijden staan we plots dichtbij massa's giraffen en een twintigtal vrouwelijke olifanten met jonge dieren. Die leven in groep, terwijl de volwassen stieren veelal alleen of per twee rondtrekken. 
We parkeren de auto en stappen uit, dat mag hier hoewel het kamp niet omheind is. Wel blijven we op veilige afstand van de groep. Alweer een fantastische ervaring en een prachtig gezicht. 

Dolomite Camp bestaat uit twintig canvas chalets op een dolomietheuvel en opende in 2011. De auto blijft beneden en we worden met bagage naar boven gebracht met een 4WD golfkarretje. Het gaat steil omhoog, de jongens vinden het fantastisch. Onze chalet heeft een hemelbed (dat tot Sinterklaasbed wordt gedoopt door Emiel en Louis) en een terras met zicht op de oneindige vlakte aan de voet van de heuvel.

Centraal is er een infinity pool, dat natuurlijk getest moet worden. Emiel, Louis en ik zijn de enige die het aandurven en we worden daarbij lachend bekeken door de andere gasten. Maar geen ijskoude toestanden hier, en een prachtig zicht over de vlakte waarover de olifanten en giraffen verder slenteren.

's Avonds drinken we een aperitiefje in de bar en spelen er UNO, en gaan we eten in het restaurant. Er staat een driegangenmenu met kudusteak op het menu, dus we twijfelen niet. Louis vindt de bloemkool en patatjes niet lekker en gaat enkel voor de kudu. Dat compenseren we later met een vitaminepil, die proberen we de jongens elke dag te geven.

Na het eten is het golfkarretje nergens te bekennen, dus wagen we de honderd meter naar onze chalet te voet (en worden niet opgegeten door een leeuw of een luipaard).