Bavianen en winterse nachten

We worden wakker met een laag ijs aan de binnenkant van de tenten. Gelukkig heeft de kou ons niet wakker gehouden. We haasten ons niet en blijven liggen tot de zon is opgekomen. 
Er weerklinkt gegil van bij de buren en wanneer we de tent openritsen zien we een familie bavianen over de campsite lopen, daarbij alle vuilbakken open trekkend. Bij onze buren zijn ze aan de haal gegaan met een zak met het volledige ontbijt. Dat eten ze smakelijk op bovenop de daktent van een terreinwagen.

We zijn gewaarschuwd en telkens een baviaan in zicht komt duiken de jongens met ontbijt de auto in. Rustig tafelen is er deze ochtend niet bij... 

Voor we op pad gaan bergen we alles veilig op en ritsen we de tenten zorgvuldig toe om verrassingen te vermijden. We vertrekken met als doel de mountain view trail, naar de top van het plateau waarop het Waterberg park grotendeels is gelegen. We combineren een aantal hikes en de laatste gaat stijl omhoog, het is klimmen en klauteren over de rotsen. We vinden het fijn om nog eens echt actief te zijn.
Het zicht boven is alweer adembenemend, we rusten uit en keren terug naar de campsite via een ander pad.

Gezien we in Waterberg niet zelf mogen rijden, maar enkel kunnen wandelen of met een georganiseerde drive mee kunnen, doen we dat laatste deze namiddag. We starten de braai voor de lunch, zo moeten we vanavond niet meer uitgebreid eten.

Prima op tijd komen we aan bij het verzamelpunt... denken we... De groep blijkt tien minuten terug vertrokken te zijn. Wij baseerden ons op het vertrekuur vermeld op de kamp instructies die we kregen maar dat is een half uur verkeerd. De jongens trekken hun meest teleurgestelde gezicht en dat werkt, de dame van de receptie belt de chauffeur en vraagt hem in sappig Afrikaans om terug te draaien (draai nou toch om man). Wij worden ondertussen in de wagen van de onderhoudsdienst geduwd, die de groep tegemoet zal rijden. Het duurt niet lang voor we kunnen overstappen, gelukkig reageert de rest van de deelnemers niet kwaad.

De begroeiïng in Waterberg is een stuk dichter dan bijvoorbeeld in Etosha, en de concentratie aan dieren is een pak lager, dus heel veel wild spotten we niet onderweg. Wel zien we enkele elanden, een dier dat we nog niet eerder spotten.
Maar dan houden we halt en mogen we de auto uit. Door een overdekte gang gaat het richting een waterhole, en daar zien we een kudde waterbuffels rusten in de zon... Missie geslaagd, big five compleet!