Echte bedden

We worden wakker van onze Zwitserse buren die eerder op zijn dan wij. Wanneer ik Emiel en Louis vertel van het dier dat ik vlakbij zag zijn de jongens in een wip uit de tent. In pijama wordt er gezocht naar verse sporen, die niet moeilijk te vinden zijn. Het moet hier nogal een antilope feestje geweest zijn vannacht, want we zien afdrukken van verschillende hoeven. We nemen foto's, hopelijk vinden we later deze vakantie een boekje met meer uitleg zodat we de dieren kunnen identificeren...

We gaan op weg, en de eerste stop is in Solitaire, niet veel meer dan een handvol huizen, maar met een echte bakkerij... en de beste appeltaart van Namibië (misschien is dat niet zo moeilijk). En het smaakt inderdaad. Louis houdt het bij versgebakken broodjes, waarvan we ineens een voorraad inslaan. Op de parking staan enkel terreinwagens met daktenten en safaribussen, dit is duidelijk een verplichte stopplaats.

We hobbelen verder over de gravel wegen door de meestal vlakke woestijn en zien zoveel wild dat Emiel vraagt of we in een park zijn. En dan, onverwacht, spotten we (eindelijk) zeven zebra's een eindje van de weg af. De dieren lopen een stuk met ons mee. We worden er euforisch van.

We moeten door twee canyons, over de Guab pass en de Kuiseb pass, voordat we het Naukluft park binnen rijden. We zijn enkel op doorreis en hebben geen permit dus kunnen niet afdraaien richting drinkplaatsen maar dat is niet erg, want we zien opnieuw zebra's en verschillende soorten bokken.
Het is onvoorstelbaar hoeveel gezichten de woestijn heeft. Soms oranje of geel, hier en daar wit en nu lichtgroen door de lichte begroeiing.

Iets na de middag arriveren we in Walvisbaai, een grote havenstad aan de Atlantische Oceaan. Een groter contrast is niet mogelijk, de zee na een rit door niets dan droge woestijn. We picknicken aan de oceaan met honderden flamingo's vlakbij. Locals nemen net als wij middagpauze onder de schaduwrijke bomen.
We boeken een zeesafari voor morgen. Het aanbod is bij alle bedrijfjes hetzelfde maar we kiezen voor Mola Mola dat goed aangeschreven staat in onze Bradt reisgids (geen Lonely Planet dit jaar, die viel voor Namibië wat triest uit).

We rijden verder naar Swakopmund, ook aan de oceaan, waar we voor het eerst in twee weken niet kamperen. 's Nachts komt er immers dikke mist van over het water, die de hele streek onder een vochtig tapijt bedekt. 

We logeren in Sea Breeze guesthouse, in een ietwat saaie buitenwijk van de stad. Bij aankomst krijgen we de meest hartelijke ontvangst van Benny en Charlot, de eigenaars. Kleinzoon Francois neemt Louis en Emiel onmiddellijk op sleeptouw, die zien we de eerste tijd niet meer terug. De beveiligde parking staat vol terreinwagens met daktenten, we zijn niet de enigen die voor enkele nachten in een echt bed kiezen.

We hebben een flat met twee slaapkamers, twee badkamers, een keuken en een zitplaats helemaal voor ons... wat voelt dat vreemd in vergelijking met onze tenten en 'shared ablutions' van de afgelopen dagen. Er is bovendien ook een goed werkende Wifi verbinding, de eerste foto's kunnen eindelijk op de blog!

Vanavond koken we niet zelf maar gaan we uit eten. We trekken de outfits die het minst onder het stof hangen aan en rijden op aanraden van de gastvrouw naar restaurant Wurstbude. Dit is the place to be voor pizza, waar de jongens na twee weken braai aan toe zijn. We zitten tussen de locals die een avondje uit zijn, het is eens wat anders dan tussen kampeerders.

Terug in ons guesthouse gaat Louis rechtstreeks naar bed, terwijl Emiel en Dirk zich aanpassen aan de lokale gewoontes en rugby kijken op TV.