Op zoek naar de Big Five

5 juli 2016 - Keetmanshoop, Namibië

De wekker staat een uurtje vroeger op vraag van Emiel, want die wil extra vroeg op pad op zoek naar wild. Maar de zon is nog niet op om 6u en de tenten opplooien in het donker zien we niet zitten dus we draaien ons nog eens om. De nacht was mild en voor het eerst waren de dubbele slaapzakken niet nodig.

Het ontbijt verloopt moeilijk, de sandwiches zijn op en Louis weigert om iets te eten dat hij niet kent. Voorlopig leeft hij verder op een dieet van appels en van thuis meegebrachte wafels, maar die voorraad is niet oneindig...

Voor we het park inrijden vullen we de dieseltanken nog eens op. Zo gaat dat hier, je tankt wanneer je een tankstation tegen komt, want die zijn schaars en we willen niet ergens in the middle of nowhere stranden met een lege brandstoftank. We halen onze permit op en rijden noordwaards door het park richting Mata Mata, aan de andere kant van het park op de grens met Namibië. 

Al gauw zien we enkel wagens stil staan. We zien zelf niet onmiddellijk waarnaar er wordt gekeken en vragen wat er net te zien is. Blijkt dat een twintigtal meter verder een leeuw ligt te slapen. En ja, met verrekijkers en telelens slagen we er in het dier te spotten tussen het gele gras. Sterk dat onze voorgangers het ontdekten, want voor ons zou het net zo goed een steen kunnen zijn. Meer is er tot onze teleurstelling niet te zien, tot Dirk zijn deur van de auto open doet en hard toe slaat (niet iets wat de jongens mogen nadoen!). Het mannetjesdier heft verstoord zijn kop op, een prachtig gezicht! Heel veel foto's later rijden we euforisch verder, benieuwd naar wat de dag nog brengt...

En het blijft niet alleen bij de leeuw, we spotten vlakbij de weg een kudde van een tiental giraffen. Ze wandelen gracieus van boom tot boom, en wij zijn de enigen die van het zicht genieten.
We eindigen onze dagen in dit park op een mooie manier... Hoewel we de hele dag slechts een tiental andere wagens tegen komen staan we plots in de file. Dat wijst bijna altijd op een roofdier en plots roept Emiel 'een luipaard!'. Het dier loopt enkele meters van ons parallel met de weg en heeft geen aandacht voor de stoet terreinwagens die haar enkele honderden meters volgt, voor ze verdwijnt in het de bush. 

De grensformaliteiten in Mata Mata zijn hilarisch, we vermoeden dat de ambtenaren blij zijn dat er af en toe iemand van deze grenspost gebruik maakt om Namibië binnen te gaan. Om te beginnen moeten we voor iedereen van ons visumformulieren invullen, en worden de paspoorten afgestempeld. Dan naar buiten om langs een andere deur opnieuw in hetzelfde lokaaltje terecht te komen, maar nu voor de documenten voor de wagen, en om wegentaks te betalen. Ondertussen wordt buiten de terreinwagen aan een stevige controle onderworpen, en wanneer alles in orde blijkt worden we door twee vriendelijke militairen welkom geheten in Namibië.

Vanaf hier is het slechts een half uurtje rijden naar Terra Rouge guest farm, waar we de volgende nacht door brengen. We worden ontvangen door een vriendelijke dame, kopen hout en krijgen brood want we zitten door onze voorraad heen en in Mata Mata rustkamp was de stock al uitverkocht. We beseffen dat boodschappen doen, net als de brandstof, zorgvuldig moet gepland worden. 

We verblijven opnieuw in een bushcamp, en zijn op een koppel zuidafrikanen de enigen op de camping vanavond. De plaatsen zijn eenvoudig, we hebben een kraantje en een braai, en wanneer we willen douchen moeten we een vuur stoken om warm water te hebben. Maar de ligging is prachtig, met zicht op de rode duinen en de avondzon kleurt de lucht typisch Afrikaans oranje...

Dirk en ik eten kudusteak, de jongens impalaworst en na het eten spelen Emiel en Louis safari met de meegebrachte speelgoeddieren en -auto's, terwijl ik ons blogverhaaltje schrijf bij het vuur.

Foto’s

1 Reactie

  1. Caroline Blockmans:
    12 juli 2016
    Ik wil die foto's van de leeuw wel zien...!!!! De max!!
    Kaat, zó tof om jullie verhalen te lezen!!!