Duinen en leegstaande meren

Voor dag en dauw gaat de wekker. Beetje onhandig om de tenten in te klappen in het donker maar we slagen er in om voor halfzeven aan de poort van het park te staan. En we zijn niet alleen, samen met ons staat een tiental voertuigen in de rij. We zien voor het eerst de safaritrucks, met grote groepen reizigers. Soms grappig om te zien, een hele groep in safari outfit, uitgerust met mega fototoestellen en verrekijkers. We zullen ze vanaf nu regelmatig kruisen...

Een prima asfaltbaan brengt ons 60km verder in de woestijn. Onderweg zien we de ons ondertussen bekende dieren. In de verte zeilen drie luchtballonnen over de woestijn. De zon komt op en kleurt de duinen roodoranje. We rijden voorbij Dune 45, zowat de meest gefotografeerde duin ter wereld. Op de parking ervoor staan al heel wat wagens en op de duin kruipt een rij mensen als mieren omhoog. Wie in het park slaapt kan immers een uurtje vroeger vertrekken. We slaan de beklimming van deze duin over en sparen onze energie voor straks. 

We rijden verder richting Deadvlei. De laatste vijf kilometer zijn enkel te overbruggen met een 4WD, met verlaagde bandenspanning. We rijden nu door mul zand en met een gewone wagen zou je zonder twijfel vast komen te zitten. Eerst zijn we war zenuwachtig, we kennen de verhalen van vastgelopen wagens. Maar daarna is het genieten, vooral voor Dirk. Het is eens wat anders dan de Brusselse ring op een doordeweekse werkdag. Op de parking aangekomen we een praatje met een Belgisch gezin. Ze rijden net als wij met een terreinwagen, maar hebben slechts één reservewiel (heh ik al gezegd dat wij er eentje extra hebben?). Gisteren hebben ze een klapband gehad, en de garage in Sesriem had de laatste geschikte band net verkocht. Nu rijden ze dus rond zonder reservewiel. Best een risico, we hebben al meermaals wagens aan de kant zien staan met een lekke band.
Zij hebben drie grote dochters, en we spreken af dat we hen proberen in te halen tijdens de beklimming van Big Daddy, de hoogste duin in de regio. Alleen gaan wij nog ontbijten voor we de beklimming starten.

Louis en Emiel hebben er zin in. We wandelen (of strompelen) over de rug van de duin in het mulle zand naar boven. De jongens willen niks liever dan onmiddellijk terug naar beneden lopen en tuimelen. Dag mag, maar kost natuurlijk energie want daarna moeten ze opnieuw naar boven tot bij ons. Gelukkig is het nog vroeg en relatief koel. Binnen enkele uren is het hier bloedheet.
Eens de Belgen ingehaald is de motivatie bij Louis en Emiel wat verdwenen. Zij lopen met Dirk naar beneden, richting Deadvlei. Ik ga nog wat hoger, naar de top. Vermoeiend, maar wat een zicht daar, onder mij zie ik zo ver ik kan zien oranjerode duinen met daartussen Deadvlei. Achter die duinen, kilometers verder, ligt de oceaan, maar die is niet te zien.

Ik blijf niet lang staan maar begin de afdaling. Ik loop in één keer naar beneden. Het gaat stijl bergaf maar het zand remt me voldoende af. Enkele minuten later sta ik bij m'n mannen aan de rand van Deadvlei. Zoals de naam het zegt is dit een opgedroogd meer, waarin de bekende 500 jaar oude dode bomen staan.

We gaan nog even verder naar Sossusvlei, waar als het hier eens om de tien jaar regent een meertje wordt gevormd in de woestijn, en dan rijden we over Sesriem verder naar Weltevrede guest farm, waar we onze tenten voor één nachtje opslaan. Het zwembad doet deugd, we spoelen de hitte en het zand van ons af. Al blijft dat laatste nog dagen in de oren van de jongens zitten.

Voor de eerste maal hebben we privé 'ablutions', een badkamertje voor ons alleen.

's Avonds stoken we een kampvuur, zelfs Louis blijft er wat langer voor op. De maan geeft zoveel licht dat we de verlichting van de campsite amper nodig hebben. Leuk gezien de dagen hier kort zijn, rond 18u is de zon verdwenen.

Wanneer ik voor ik ga slapen nog naar toilet ga, springt er vlak voor mij een dier (met hoeven) verschrikt weg. Wie is nu het meest verschoten, hij of ik?