Thuis

We worden wakker met getrippel op terras, en voor we ons kunnen afvragen welk dier er in de keuken zit horen we geblaf... 
Lang blijven we niet hangen, we gaan opnieuw richting Windhoek om onze terreinwagen in te leveren bij Bushlore. De check gaat vlot, er wordt geen schade vastgesteld buiten het afgebroken nummerbord en we krijgen de kost van de nieuwe band zonder discussie terug betaald. We hebben de afgelopen weken zo'n 6000 kilometer afgelegd.
Op de parking staat een autowrak, dezelfde wagen als de onze maar er blijft amper iets van over. Wanneer we ernaar vragen blijkt één van de passagiers levensgevaarlijk gewond na het overkop gaan van de auto. Dat is even slikken...

We worden naar de luchthaven gebracht met een Landcruiser die klaar staat voor een gezin dat vandaag aan hun reis begint. We zijn er vroeg, te vroeg eigenlijk maar wanneer we een ontzettende lang rij bij de balies van Namibian Airlines opmerken en horen dat het computersysteem er volledig uit ligt zijn we blij met de extra uren. We vliegen immers met hen naar Johannesburg. Alles gaat manueel, van het uitgeven van de boarding passes tot het nakijken van de paspoorten. Er zit niet veel op dan te berusten en aan te schuiven. Wanneer het onze beurt is duurt het letterlijk een half uur om in te checken. We zijn immers met z'n vieren, nemen drie vliegtuigen na elkaar en moeten vier tassen inchecken. Ik help met schrijven van de boarding passes, die krijgen we enkel voor de eerste vlucht. Aan de bagage komen manuele labels, het valt nog af te wachten of de tassen samen met ons in Brussel zullen zijn.

Zo heeft onze eerste vlucht gigantisch veel vertraging en komen we te laat aan in Johannesburg. Ook daar heerst chaos, we zijn niet de enigen die dringend een vlucht moeten halen en ook voor transitpassagiers is er grenscontrole. Alweer aanschuiven dus. Aangekomen bij de desk van Emirates blijkt onze volgende vlucht al afgesloten te zijn en krijgen we droogweg het bericht 'jullie zijn wel erg laat'. Alsof wij daar ook maar zelf iets aan kunnen doen. Gelukkig brengt een telefoontje naar de gate redding, we mogen nog mee. Dat we een familie zijn helpt nu echt, dan wordt er telkens wat meer moeite gedaan. Reizen met kinderen heeft niets dan voordelen! 

Hoewel ik onze stoelen al een tiental maanden terug vastgelegd had, zijn deze door onze late verschijning weg gegeven aan anders passagiers. We merken pas op het vliegtuig naar Dubai dat we alle vier apart zitten, en echt ver van elkaar. Geen optie met een zes- en een negenjarige, maar na wat puzzelen kunnen we toch per twee zitten, achter elkaar.
De rest van de reis verloopt vlot. We slapen het grootste deel van de vlucht naar Dubai, en tijdens de vlucht naar Brussel wordt het entertainment systeem volop gebruikt, hoewel het dan nog nacht is. De jongens beslissen samen dat ze thuis wel zullen slapen. Jammer genoeg geldt dat zo ook voor ons, want er is altijd wat hulp nodig bij het kiezen van een game of een film.
Aangekomen in Brussel blijkt zelfs al onze bagage samen met ons aangekomen te zijn.

Onze 2016 reis zit er op, en net als de voorbije jaren hebben we er een fantastische trip op zitten.
Het kamperen beviel ons prima, hoewel we dat nooit eerder deden (zomerkampen met de jeugdbeweging daar gelaten). Het maakt de Afrika beleving nog een stukje intenser, een maand buiten leven is ook uniek, en bovendien was er voor ons geen andere optie gezien de kost van overnachtingen in lodges in Namibië.
We hebben geluk gehad met een overwegend milde Afrikaanse winter, met overdag aangename tot hete temperaturen en enkel tijdens de laatste nachten vrieskou. Gelukkig waren we daarop voorbereid, de extra slaapzakken en het thermisch ondergoed hebben geloond.

De reis was minder actief dan die van de vorige jaren, maar dat heeft geen van ons gestoord. Ook de 6000km in de wagen hebben we goed verteerd, dat bleek niet teveel voor vier weken.

De hoogtepunten? Louis kiest Etosha, Emiel Etosha en Kgalagadi. Wie zou verwachten dat ze de dieren ooit beu worden heeft het mis, het game driven blijft boeien en het spotten van een roofdier geeft een pak adrenaline. Dirk gaat voor de uitgestrektheid en de verlatenheid van het land, en de road trip door de ruwe landschappen. Hoewel we al hier en daar iets van de wereld zagen, zagen we nog nergens landschappen zoals in Namibië. Ook de nachtelijke ontmoeting met olifanten in Twyfelfontein is een hoogtepunt voor hem.
Ikzelf kan er moeilijk iets specifieks uitpikken. Vóór onze beide reizen naar Zuidelijk Afrika had ik nooit gedacht dat deze streek zo fantastisch zou zijn, ik had het toch altijd meer voor cultuur dan natuur... Maar de combinatie van landschappen, mensen, onverwachte ontmoetingen met wilde dieren, de kleur van de lucht zoals die er enkel in Afrika kan uitzien en de verlatenheid maken dat ik volgend jaar met plezier opnieuw zou gaan :).

Daarbij komen we bij de meest gestelde vraag sinds we opnieuw thuis zijn, waar gaat de volgende reis heen? Daar hebben we nu nog geen idee van, al zal dat de komende weken en maanden wel duidelijker worden. In Azië staan Sri Lanka en Indonesië nog op ons verlanglijstje, in Afrika Botswana en Zambia en in Zuid-Amerika Argentinië en Colombia...